دنبال خوشبختی نباش

                 بدبختی ها را از خودت دور کن، 

 منشاء بدبختی ها را پیدا کن

دنبال شادی نرو،

رنج ها را از خودت دور کن،

منشاء رنج ها را پیدا کن

       فرزندم : فقط از خدا بخواه .(امام علی)

 نعمتهای خود را بشمار نه محرومیتها .(دیل کارنگی)

مرد کسی است که در بدبختی و خوشبختی خود را گم نکند .(ناپلئون)

وای بر ما

آیا می دانید چرا خداوند شیطان را از درگاه خود طرد کرد,

چون فرمان خدا را برای سجده بر انسان اطاعت نکرد

اما بی وفائی برخی آدمیان را بنگر که از خدا روی می گردانند و حلقه بندگی شیطان به گردن می آویزند.

              وای بر ما

بدون تعارف به فرمودة امیرالمومنین علی « علیه السلام »

·        با مؤمن برای رضای خدا ، دوست باش و هر شخص صالح را برای صالح و شایستگیش دوست بدار .

·        بدترین دوستان کسی است که انسان برای او به زحمت و تکلف می افتد .

·        هرکس با دوست خود رودربایستی داشته باشد ، دوستیشان دوام پیدا نخواهد کرد .

·        دوستی که به تو حسد ورزد رفاقت و دوستیش ، ناسالم است .

·        دوستی که معصیت و نافرمانی خدا را در نظر تو بیاراید و زیبا نشان دهد بدترین دوست است .

یک دوست وقتی دوست حقیقی است که بهنگام گرفتاری تو را فراموش نکند و در نبودن تو مدافع تو بوده و پس از وفات تو ، همچنان به یاد تو باشد

((الهی))

الهی یاد تو در میان دل و زبان است و مهر تو میان سر و جان.

الهی شاد بدانیم که اول تو بودی و ما نبودیم کار تو در گرفتی و ما نگرفتیم قسمت خود نهادی و رسول خود فرستادی.

الهی تا از مهر تو اثر آمد, دیگر مهر ما به سر آمد.

الهی مرکب وا ایستاد و قدرم بفرسود همراهان برفتند و این بیچاره را جز حیرت نیفزود.

الهی ای سزای کرم ای نوازنده عالم نه با وصل تو اندوه است و نه با یاد تو غم .

رمضان ماهِ بهارِ فصلِ خزانِ دنیا

دل که هوای پرواز می کند، دل که بی تاب ماندن می شود، چشمها که بهانه باریدن می گیرند، زبان که زمزمه نیایش می جوید،دستها که تشنه قنوت می شوند، نسیم رحمت ربانی وزیدن می گیرد. ابرهای فاصله کنار می روند.،دل اوج می گیرد، روح آسمانی انسان سبز می شود و رمضان طلوع می کند. این روزها خورشید مهربان تر می تابد، ملائک الهی برای شنیدن مناجات بندگان به زمین می آیند، دل هوای عرش می کند،بی خود از خود.

قلب می تپد برای زندگی برای اوج گرفتن، کندن، کندن از زمین پرواز رهایی.

و رمضان «قطعه ای از بهشت است در جهنم سوزان دنیای مادی». یک ماه استثنایی، فرصتی برای ابراز شوق بندگی خالق یکتا.

رمضان فصل شکفتن است، موعد اروج،معراج تا خدا،پله های فاصله را طی کردن، الهی شدن و رنگ و بوی خدا گرفتن.

رمضان شهرالله است، ماه ضیافت الهی، همه بر خوان گسترده نعمات او میهمانیم.

چیدن سفره های بی ریای افطاری ، نان و خرما تو را تا نخلستانهای غریب کوفه می برد و مردی تنها در میان نخلستان در چاه زمزمه می کند،زمزمه های عاشقانه و از سوز دل و منتهای خضوع و بندگی، او فرشتگان را نیز به میهمانی اشک و خضوع می خواند.

رمضان ماه علی (ع) است. فصل عروج او، موعد رهایی او از بند تن واز قفس دنیا، از شر نامردمان کوفه، رمضان ماه شب زنده داریست. نیمه شبها به بهانه سحری برخاستن و سجاده نیایش گشودن. سحر بهانه ایست برای درک مناجات نیمه شب در خلوت انس با معبود،

معاشقه با تک تک واژه های نماز و دعا، « دعای سحر» و خدا را با تمام صفاتش فریاد زدن.

زمزمه، زمزمه، فریاد، رها شدن از تن،گذشتن از مرز خود،قنوت سبز گرفتن، پرواز بر فراز گلدسته ها، معلق شدن در فضای لایتناهی رحمت واسعه الهی، آسمانی شدن و به او پیوستن.