انتظار

اگر فرزند یا خواهر یا برادرمان در بازگشت از مدرسه اندکی تاخیر کند٬ چه می کنیم؟  

خونسرد و آرام در جای خویش می نشینیم یا- از ترس اینکه مبادا برای وی اتفاقی افتاده باشد سراسیمه به کوچه و خیابان می رویم؟  

کدام یک از ما تاخیر در ظهور امام را جدی گرفته ایم؟  

دوری از امام چه تعداد از شیعیان را دردمند و دلنگران ساخته؟  

اصلا چند درصد از ما غیبت امام را مصیبت و درد می دانیم که بخواهیم به دنبال درمان و دوای آن باشیم؟  

اگر پرسش نامه ای را در اختیار ما بگذارند و از ما بخواهند گرفتاری های خود را به ترتیب اولویت فهرست کنیم٬ چنددرصد٬ نخستین گرفتاری خود را غیبت امام زمان علیه السلام خواهیم دانست؟