رمضان ماهِ بهارِ فصلِ خزانِ دنیا
دل که هوای پرواز می کند، دل که بی تاب ماندن می شود، چشمها که بهانه باریدن می گیرند، زبان که زمزمه نیایش می جوید،دستها که تشنه قنوت می شوند، نسیم رحمت ربانی وزیدن می گیرد. ابرهای فاصله کنار می روند.،دل اوج می گیرد، روح آسمانی انسان سبز می شود و رمضان طلوع می کند. این روزها خورشید مهربان تر می تابد، ملائک الهی برای شنیدن مناجات بندگان به زمین می آیند، دل هوای عرش می کند،بی خود از خود.
قلب می تپد برای زندگی برای اوج گرفتن، کندن، کندن از زمین پرواز رهایی.
و رمضان «قطعه ای از بهشت است در جهنم سوزان دنیای مادی». یک ماه استثنایی، فرصتی برای ابراز شوق بندگی خالق یکتا.
رمضان فصل شکفتن است، موعد اروج،معراج تا خدا،پله های فاصله را طی کردن، الهی شدن و رنگ و بوی خدا گرفتن.
رمضان شهرالله است، ماه ضیافت الهی، همه بر خوان گسترده نعمات او میهمانیم.
چیدن سفره های بی ریای افطاری ، نان و خرما تو را تا نخلستانهای غریب کوفه می برد و مردی تنها در میان نخلستان در چاه زمزمه می کند،زمزمه های عاشقانه و از سوز دل و منتهای خضوع و بندگی، او فرشتگان را نیز به میهمانی اشک و خضوع می خواند.
رمضان ماه علی (ع) است. فصل عروج او، موعد رهایی او از بند تن واز قفس دنیا، از شر نامردمان کوفه، رمضان ماه شب زنده داریست. نیمه شبها به بهانه سحری برخاستن و سجاده نیایش گشودن. سحر بهانه ایست برای درک مناجات نیمه شب در خلوت انس با معبود،
معاشقه با تک تک واژه های نماز و دعا، « دعای سحر» و خدا را با تمام صفاتش فریاد زدن.
