الهی

ای نزدیکتر به ما از ما! و ای مهربانتر به ما از ما! نوازنده ی ما بی ما،  

به کرم خویش نه به سزاء ما، نه کار به ما، نه بار به طاقت ما نه معاملت در خور ما، نه منت به توان ما، هرچه کردیم تاوان بر ما، هرچه تو کردی باقی بر ما، هرچه کردی به جای ما، به خود کردی نه برای ما. آه از روز اول اگر آن روز عنایت بود، طاعت سبب مثوبت است و معصیت سبب مغفرت، و اگر آن روز عنایت نبود، طاعت سبب ندامت است و معصیت سبب شقاوت، شکر که شیرین آمد نه به خویشتن آمد، حنظل که تلخ آمد نه به خویشتن آمد، کار نه به آن است که از کسی کسل آید و از کسی عمل، کار آن دارد که شایسته ی خود که آمد در ازل.

در یک کلام- {وای بر ما (۴) }

حضرت علی ـ علیه السلام ـ می فرماید: 

«والله لو اعطیت الاقالیم السّبعة بما تحت افلاکها علی ان اعصی الله فی نمله اسلبها جلب شعیرة ما فعلته؛ 

 به خدا سوگند، اگر اقلیم های هفتگانه را با آن چه زیر آسمانش است به من دهند تا پوست جوی را از دهان مورچه ای بگیرم و معصیت خدا کنم، هرگز نخواهم کرد».

سلام بر محرم

اشک بر حسین«علیه‌السلام» در عین عطوف‌شدن، شجاعت به‌بار می‌آورد. و این قصه‌ی مؤمنی است که «سلاحُهُ‌‌البکاء» اسلحه‌ی او اشک است، پس اشکی که اسلحه برای مقابله با دشمن درونی و بیرونی نباشد، اشک بر حسین«علیه‌السلام» نیست.